نشانه های بالینی سل مفصل ران
شروع آرتریت سلی بر خلاف آرتریت چرکی معمولاً تدریجی است. آرتریت سلی در بیش از %90 موارد مونوآرتیکولار است.
مهمترین نشانه های بالینی سل مفصل ران عبارتند از
درد بیماری سل مفصل ران که در ابتدا خفیف است و بتدریج با پیشرفت بیماری سل مفصل ران شدت می یابد. گریه های شبانه در مراحل بعدی از مشخصات آرتریت سلی می باشد. گاه بیماری به صورت درد زانو بروز می کند که باعث گمراهی پزشک می شود. علایم عمومی سل مفصل ران که غالباً به شدت سل احشایی نیست و بستگی به شدت بیماری دارد.
در معاینه مفصل نکات زیر محسوس است
– آتروفی عضلات ران
– تغییر شکل مفصل که به صورت فلکسیون کنتراکچر و اداکسیون ران است.
– محدودیت و دردناک بودن حرکات مفصلی
– گاه در اطراف مفصل، آبسه تشکیل می شود که قابل لمس است و ممکن است فیستول چرکی نیز دیده شود.
– علایم موضعی مثل گرمی و قرمزی معمولاً وجود ندارد و تندرنس موضعی نیز خفیف است.
نشانه های رادیولوژیک سل مفصل ران
مهمترین تغییرات در پرتونگاری سل مفصل ران عبارتند از
– استئوپروز واضح انتهای بالایی ران و حفره استابولوم
– اتساع کپسول مفصلی
– کم شدن و یا از بین رفتن فاصله مفصلی
– انهدام سر استخوان ران و حفره استابولم ناشی از وجود آبسه چرکی و بالاخره در مراحل خیلی پیشرفته انهدام کامل مفصل دیده می شود.
درمان سل مفصل ران
درمان بیماری سل مفصل ران مانند سل دیگر مفاصل است و به طور خلاصه عبارت است از کمک به بهبود حال عمومی بیمار و تجویز داروهای ضد سل است. در مواردی که انهدام غضروف مفصل وجود نداشته باشد، بی حرکت کردن مفصل و تجویز داروهای ضد سل ممکن است علاوه بر درمان بیماری سل مفصل ران، حرکات مفصل را هم حفظ کند. در این موارد انجام سیووکتومی مفصل می تواند جهت حفظ عملکرد آن کمک کننده باشد. ولی در صورت وجود انهدام مفصل، بهتری درمان، خشک کردن و جوش دادن مفصل با عمل جراحی است.
-
بازدید کنندگان گرامی
منبع:برگرفته از کتاب
