تنگی کانال نخاعی در حقیقت اصطلاحیست که برای بیان باریک شدن بخش تحتانی مسیر عبور نخاع ( کانال نخاعی ) در ستون فقرات بکار می رود . این تنگی می تواند نسبی و یا کامل باشد . گر چه مواردی از تنگی کانال نخاعی از بدو تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای پنجاه سال هستند و بر اثر تغییرات دژنراتیو و پیر شدن ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند.
شروع بیماری تنگی کانال نخاع کمری با پیر شدن دیسک بین مهره ای است. با افزایش سن، دیسک بین مهره ای محتوای آب خود را از دست داده و چروکیده و کوچک می شود. کاهش ارتفاع یسک موجب می شود مهره ها به یکدیگر نزدیک تر شوند و این نزدیک شدن مهره ها دو مشکل را ایجاد می کند. یکی اینکه سوراخ یا دهانه ای که بین دو مهره مجاور هم و در دو طرف آن ها قرار دارد تنگ می شود. این دهانه ها محل خروج ریشه های عصبی از نخاع هستند. پس به این اعصاب فشار وارد می شود. مشکل دیگر این است که با نزدیکتر شدن مهره ها به هم فشار بیشتری به مفاصل بین مهره ها وارد می شود که آن هم به نوبه خود موجب آرتروز و سائیدگی مفصل می شود.
در درمان تنگی کانال نخاع هم می توان از جراحی و راه حل تهاجمی استفاده کرد و هم از راه حل غیر تهاجمی یا غیر جراحی. امروزه پیشرفت علم و تکنولوژی تمامی راه حلهایی که به جراحی منتهی می شود را رد کرده و تمام تلاش علوم جدید در راستای کاهش ریسک جراحی و کاهش عوارض ناشی از جراحی می باشد. بنابراین مداوای بیماری تنگی کانال نخاعی نیز توسط روشهای کم ریسک درمان تنگی کانال نخاعی امکانپذیر می باشد. –
برای مشــاهده فـیلم آموزشی بر روی لیــنک زیر کلــیک کنید
