تاثیر لیزر بر بیماری های مفاصل و عضلات
یکی از کاربردهای بسیار شایع لیزردرمانی در بیماری های مفاصل است و در بیماری های مختلفی نظیر آرتروزها، روماتیسم مفصلی،روماتیسم های سرونگاتیو، فیبرومیالژی، اسپوندیلیت آنکلیوزان ، دردها و شکستگی های ناشی از پوکی استخوان، التهاب مفصل تمپوروماندیبولر ، دردهای کمری ، در آسیبهای ورزشی ، در رفتگی ها و التهابات غلاف کپسول مفصلی، التهاب و تورم حاصل از پیچ خوردگی مفاصل و… کاربرد دارد.
دو پاتولوژی در بیماری های مفصلی
1- آسیبهای ا لتهابی ناشی از ضربه های مکانیکی مثل میکرو تروماهای ناشی از آرتروز در زانو
2- آسیبهای التهابی ناشی از واکنشهای سیستم ایمنی مانند التهاب مفاصل در آرتریت روماتوئید و دیگر بیماریهای خود ایمن مفصلی.
باتوجه به اثرات لیزر درمانی برای ساییدگی زانو مانند اثر ضد التهاب، ضد درد ، تسریع روند ترمیم بافتی و متعادل سازی فعالیت سیستم اتوایمون، میتوان از میزان التهاب مفصلی کاست و باعث افزایش دامنه حرکتی در مفصل درگیر شد. از طرف دیگر در آسیب های مفصلی، عضلات اطراف مفصل نیز در گیر شده و در آنها نقاط ماشه ای تشکیل می شود که در بسیاری از مواقع منجر به درد انتشاری و تیر کشنده همراه با محدودیت بیشتر مفصل می شود. افزایش خونرسانی که توسط لیزر در این نقاط صورت می گیرد، نقش عمده ای در کاهش درد و برطرف کردن این نقاط دارد.
لیزر درمانی و استئوآرتریت
استئوآرتريت شايعترين بيماری مفصلی در بين تمام مفاصل میباشد. درمان اين بيماری عمدتاً شامل درمانهای داروئی همچون داروهای ضدالتهاب غيراستروئيدی و درمانهای فيزيوتراپی میباشد که به علت عوارض جانبی اين داروها روی مجاری گوارشی، روشهای درمانی فيزيوتراپی اهميت ويژهای يافتهاند. از جمله مداليتههای مورد استفاده در درمان فيزيوتراپی اين بيماران که کاربرد آن در سالهای اخير بيشتر هم شده است ليزر کمتوان میباشد. اما در ارتباط با تاثيرات درمانی ليزر بر روی استئوآرتريت زانو نتايج ضد و نقيضی به چشم میخورد. اين مطالعه با هدف بررسی اثر ليزر کمتوان در درمان عوارض استئوآرتريت زانو انجام گرفته است.
اين مطالعه از نوع کارآزمايی بالينی تک سويه کور بوده است. جامعه مورد مطالعه 36 بيمار مبتلا به استئوآرتريت يک طرفه زانو بودند که در دامنه سنی 45-75 سال قرار داشتند. اين بيماران بهصورت تصادفی در يکی از دو گروه درمان با ليزر فعال بههمراه درمان استاندارد و ليزر غيرفعال بههمراه درمان استاندارد قرار گرفتند. ليزر بهکار رفته از نوع Ga-Al-As با قدرت خروجی 30 ميلیوات و طول موج 830 نانومتر و درمان استاندارد شامل اولتراسوند، تحريکات الکتريکی ضددرد، امواج مادون و تمرين بالا آوردن اندام تحتانی با زانوی صاف در وضعيت طاقباز بود. سپس همه بيماران به مدت ده جلسه و پنج روز در هفته و در طول دو هفته تحت درمان قرار گرفتند. مدت زمان سفتی صبحگاهی و ميزان درد در حالت استراحت و دامنه حرکتی فعال خم شدن زانو و نيز کيفيت زندگی بيماران توسط شاخص WOMAC قبل از پس مداخله بررسی شد.
در شاخصهای مورد بررسی در هر يک از دو گروه ليزر فعال و ليزر غيرفعال قبل و پس از مداخله تفاوت معنیداری مشاهده گرديد (05/0 P< ).اما مقايسه شاخصهای مورد بررسی بين دو گروه هيچ اختلاف معنیداری را نشان نمیدهد.
مطالعه حاضر نشان میدهد که ليزر کمتوان کارايی لازم را جهت کاهش علائم استئوآرتريت زانو ندارد.
منبع:دکتر دقاق زاده,کومش
