ارتودنسی کار بسیار ظریف و دقیقی است که موفقیت کامل آن مستلزم همکاری بین بیمار و پزشک می باشد.و رعایت نکات زیر باعث رسیدن به این مهم است.
رعایت نظم در مراجعات به ارتودنتیست: یکی از نکات مهم در هنگام درمان ارتودنسی این است که فرد به شکل کاملاً منظم به متخصص ارتودنسی مراجعه کند. این مراجعات صرفاً جهت کنترل دستگاهها نیست بلکه در هر جلسه بنا به ضرورت، دستگاهها تنظیم و فعال می‌‌شوند تا درمان ارتودنسی به بهترین شکل انجام شود.
انواع براکت
• نوع فلزي:
معمول‌ترين نوع براکت است و قيمت مناسب و قدرت خوبي دارد. اين نوع براکت نسبت به ساير انواع براکت‌ها، نياز به درمان کمتري دارد. در بيشتر موارد، از اين نوع براکت‌ها براي انجام درمان‌هاي ارتودنسي استفاده مي‌شود.
• نوع چيني (سراميک):
اين نوع براکت‌ها از کامپوزيت (ماده ترميمي رنگ دندان) ساخته شده‌اند و از آنجا که در دهان ديده نمي‌شوند طرف‌داران
زيادي، به‌خصوص در ميان بزرگسالان دارند. اين نوع براکت به طور معمول کمي گران‌تر از انواع معمول بوده و چون نيروي کمتري به دندان وارد مي‌آورد، براي اصلاح مشکلات پيچيده دنداني به کار نمي‌آيد.
• نوع زباني (نامريي):
اين نوع براکت‌ها به جاي نصب در قسمت خارجي دندان، در قسمت داخلي نصب مي‌شوند و به همين دليل قابل مشاهده در دهان نيستند. در اين نوع براکت‌ها، احتمال صدمه به زبان بيشتر خواهد بود و موجب مي‌شود تکلم فرد به سختي انجام گيرد. اين نوع براکت‌ها هم براي حل مشکلات پيچيده دنداني کارايي ندارد. در هر صورت، دندانپزشک با توجه به سن، شرايط مالي، وضعيت اجتماعي و شدت مشکل نوع مناسب درمان را براي بيمار انتخاب خواهد کرد.
زمان مناسب ارتودنسي چه وقتي است؟
در اغلب موارد ارتودنسي در سنين بين 9 تا 16 سالگي انجام مي‌گيرد. در اين سنين، استخوان‌ها هنوز در حال رشد هستند و آسان‌تر مي‌توان آنها را در محل خود حرکت داد اما با اين وجود، اين درمان در بزرگسالان هم مي‌تواند انجام شود. بيشتر افراد براي اولين بار بعد از نصب براکت‌ها احساس ناراحتي و درد مي‌کنند. در اين زمان دندانها، در هنگام جويدن کمي دردناک و حساس هستند اما در حدود سه تا پنج روز بعد اين مشکلات برطرف مي‌شوند. علاوه بر آن، لب و زبان و گونه هم ممکن است در يکي دو هفته اول کمي اذيت شوند اما بعد از اين مدت، فرد کم‌کم به وجود اين براکت‌ها عادت مي‌کند و به تدريج حتي وجود آنها را فراموش مي‌کند. طول درمان هم متفاوت است و بسته به شدت مشکل، سن بيمار، وضعيت دندان و لثه، ميزان توجه بيمار به دستورات، بهداشت و تغذيه بين يک تا سه سال به طول مي‌انجامد.
آیا افرادی که دندانشان روکش دارد می‌توانند ارتودنسی کنند؟
بله! البته محدودیت‌هایی وجود دارد:
اغلب توصیه می‌شود که روکش کردن دندانها بعد ازارتودنسی انجام شود تا روکش‌ها با اکلوژن جدید تنظیم و ساخته شوند. اما گاه بیمار نمی‌تواند برای بعد از ارتودنسی صبر کند و باید زود‌تر روکش کند و یا قبلا روکش کرده و حالا تصمیم به ارتودنسی گرفته است!
حال اگر کشیدن دندان روکش شده برای ارتودنسی لازم نبوده باشد یک متخصص ارتودنسی باید تمام تلاش را بکند تا بیمار بتواند در آینده هم از روکش موجود بهره ببرد و نباید همه روکش‌ها را محکوم به تعویض بعد از ارتودنسی دانست!
اتصال براکت یا نگین ارتودنسی به روی دندان‌هایی که روکش دارند تکنیک خاصی را می‌طلبد و ظرافت بیشتری دارد. گاه لازم می‌شود از بند‌های ارتودنسی در این مورد استفاده شود.
گاه لازم می‌شود روکش‌های مجاور هم تراش بخورند و جدا شوند و یا حتی بعد‌ها روکش‌ها عوض شوند.
گاه فرد بریج دارد یعنی بین دو دندان با روکش پل زده شده که دندانی که وجود ندارد جایگزین شود. در این موارد تنظیم زاویه براکت‌ها دقیق‌تر و حساستر هم می‌شود.
به هرحال:
ارتودنسی درمورد کسانی که روکش دارند هم عملی هست و حتی می‌توان طوری برنامه ریزی کرد که روکش بعد از ارتودنسی نیاز به تعویض نداشته باشد!
عوارض ارتودنسی چیست؟
بیمارانی که متقاضی درمان ارتودنسی هستند باید بهداشت بسیارخوبی داشته باشند، چون در شرایط قرارگیری پلاک های متحرک و به خصوص براکت و سیم های ثابت رعایت بهداشت دهان مشکل تر می شود و اگر بیمار دقت و تمرکز کافی در رعایت بهداشت خود نداشته باشد، دندان ها زیر براکت و سیم های ارتودنسی دچار پوسیدگی می شوند.
مشکل بعدی احتمال برگشت درمان است. به اصطلاح «برگشت» بخشی جدایی ناپذیر از درمان ارتودنسی است. این وضعیت درصورتی که بیمار دستور پزشک را برای استفاده منظم از پلاک های نگهدارنده
بعد از درمان ثابت که بلافاصله بعد از پایان درمان در اختیار بیمار قرار می گیرد نادیده بگیرد مشاهده می شود.این پلاکها بی رنگ بوده و طبق دستور پزشک باید از آن استفاده گردد تا دندانها برای همیشه ثابت و مرتب باقی بمانند.
